रातिको समय
झ्याउँकिरीको एकोहोरो आवाज
पर कतै दियो बल्छ
अनि पातपातमा, 
बुट्यानबुट्यानमा 
विश्राम गरिराखेका,
तन्द्रामा पल्टिएका,
सपनामा हराइरहेका पुतलीहरू 
उड्न थाल्छन् दियोतिर ।

सम्मोहित पुतलीहरू
झन्झन् उज्यालोको चाहनामा
झन्झन् न्यानोको आसमा
सकिन्छन् एकएक गरी 
दियोको रापमा परी ।

तिनले बिर्सिए,
दियो पनि त आखिरमा आगो नै हो
तिनले बिर्सिए,
त्यो दियोको परिधिभन्दा बाहिर पनि
अनन्त एउटा संसार छ
त्यो छोपिएको मात्र हो रातभरिलाई 
भोलिको बिहानीसँगै
उज्यालो आइपुग्ने थियो, छरिने थियो
तिनकै पातपातमा, 
बुट्यानबुट्यानमा ।

(बर्लिन, जर्मनी)